Donkere dagen
Ze komen er weer aan de donkere dagen, we maken ons op voor de verlichting, warmte en kaarsjes.
Verleden jaar waren we tijdens deze dagen in Japan, daar wordt Kerst niet echt gevierd zoals wij dat doen. Maar de warmte van onze familie was genoeg, daar kon geen licht tegenop. Wakker worden en naar beneden gaan, daar zitten onze jongens. Dit gevoel zou ik elk jaar rond Kerst willen hebben, helaas is dat niet mogelijk. Het zijn ook de dagen van verlies, Mama Bep alweer 42 jaar geleden, Schoonmoedertje Annie alweer 3 jaar geleden. Elk jaar in december komt die weemoed naar boven, ik troost me met warme thee, en goed boek en een manier om het gemis op de achtergrond te houden.
Vaak is het niet te begrijpen als je een familie om je heen hebt, kinderen en kleinkinderen die de kerstdagen langs komen. Lootjes trekken en wat zullen we eten? Veel blingbling en glitters, het moet vooral veel en in overvloed zijn. Als we realistisch zijn, maar hiervoor sluiten we elke keer onze ogen, er zijn veel mensen eenzaam en alleen. Maar ook mensen die ziek zijn, die langzaam op de achtergrond verdwijnen. Eerlijk gezegd is kerst en de maand december voor mij totaal niet meer het gevoel van warmte zoals het voorheen was. Een winterslaap zou ingevoerd moeten worden, soort van verplichting of verlichting. Ik heb zoveel bijzondere mensen leren kennen, mensen die eenzaam en alleen zijn, die iemand hebben verloren en voor wie deze dagen een kwelling zijn. Ik ga ze verrassen met een kaart of misschien iets meer, een warme kop thee met wat lekkers erbij. En ik heb alleen maar heimwee naar wat voorbij is. Niet alleen en niet eenzaam.
