Bijzonder Manneke
Over een paar weken neem ik afscheid van een van mijn koppelingen bij Humanitas Rouw en Verlies. Het manneke zoals ik hem noem, is me dierbaar geworden. Mijn begeleiding was gericht op het verlies van zijn vrouw. Echter telkens dwaalde onze gesprekken af over zijn leven, ongelooflijke verhalen en liefdevol hoe hij over zijn vrouw verteld. Het heeft me geraakt en ik herken zijn gedachten die ik terug vindt in mijn eigen boekje. Rouw raakt ons allemaal op een verrassende manier, als vrijwilliger leer je veel van mensen. Het niet over de dood praten, over verlies en de eenzaamheid. Wat ben ik dankbaar dat ik nu mensen ontmoet die weinig uitleg nodig hebben, die niet oordelen maar gewoon hetzelfde voelen en overleven na verlies.
Mijn manneke, ik ga je vast missen, maar we houden contact en ook jij krijgt bij het laatste gesprek mijn boek cadeau.
